Vorig jaar liep ik met een dagrugzak het Pieterpad. Ik had heel bewust gekozen voor deze kleine backpack omdat ik door een fysieke klacht, niet te veel kon dragen op m’n rug en schouders. Mede-Pieterpatters verbaasde zich over hoe weinig ik bij me had. Mij beviel het goed. Ik genoot van het lichte gewicht en de ervaring dat ik met heel weinig toe kon in deze weken van onderweg zijn.
Natuurlijk werd ik op een leuke manier op de proef gesteld op een dag dat ik mijn handwas vergat, die te drogen hing over de radiator bij het logeeradres van die nacht. Ik was al weer een aantal kilometers de dag in gelopen en terugkeren naar dit adres vond ik daardoor geen optie meer. Al snel schoot de gedachte door m’n hoofd om in een volgend stadje een setje ondergoed en 1 paar sokken er bij te kopen. Gaandeweg de dag voelde ik de behoefte om die extra kleding te kopen, steeds meer naar de achtergrond verdwijnen. De inhoud van m’n tas had ik heel duidelijk in m’n hoofd zitten en ik verzekerde mezelf dat ik ook best met nog iets minder kleding het Pieterpad zou kunnen uitlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Een week later stond ik in Pieterburen naar de Waddenzee te kijken. Nog lichter dan ik enkele weken daarvoor vertrok.
Vorige week ontving ik van een bijzondere vriend deze tekst: “Maybe the journey isn’t so much about becoming anything. Maybe it’s about un-becoming everything that isn’t really you”.
Toen ik deze quote van Paulo Coelho las, moest ik terugdenken aan deze Pieterpad-ervaring van vorig jaar. Het heeft mij geholpen om steeds meer los te durven laten in het leven, wat niet werkelijk nodig is of er niet meer toe doet voor mij.
In de wereld is zoveel te zien, te doen, te ervaren. Overal vandaan is er input en als je zou willen kan je de hele dag bezig zijn met alleen je online leven vormgeven. Ik ben bezig om zoveel mogelijk los te laten en m’n aandacht, tijd en energie te geven aan dat wat voor mij werkelijk van belang is. De televisie is al een tijdje het huis uit. De nee-nee sticker zit sinds een aantal jaren op de brievenbus. Social media staat op een laag pitje. Kleding en spullen die me niet meer passen, zijn weggegeven. Oude pijn en verdriet geef ik, waar nodig, de ruimte tijdens een fijne therapiesessie, waardoor ook op emotioneel en energetisch niveau veel losgelaten word.
Ik volg één yogales in de week en de andere avonden ben ik vrij. Het geeft me rust en ruimte om te zien wat er mag ontstaan in de week; wat ik wil doen en waar ik wil zijn.
Het voelt een stuk lichter, nu er niet meer zoveel in de rugzak van m’n leven zit.
Eens kijken of ik volgend jaar met alleen een heuptasje het Pieterpad kan lopen 😉