Me verwarmend aan de eerste zonnestralen van de lente, voel ik me alles behalve energiek deze morgen. Ik heb een boek in m’n handen, maar zelfs het lezen wil niet. Ik weet wel waarom. Ik heb op dit moment niet te lezen. Ik heb te luisteren. Ik leg het boek op de boomstamtafel op m’n terrasje in de tuin, leun achterover in de tuinstoel en sluit m’n ogen. Binnen enkele seconden ervaar ik een déjà vu.
In een flits zie ik mezelf op Paaszaterdag 2022 hier, in deze zelfde tuin, op het gras liggen: moe met weinig energie in m’n lijf. Kijkende naar de wolken sloot ik toen m’n ogen. Dat wat ik nu voel in m’n lijf, herken ik van het moment van toen.
Het volgende beeld wat ik voor me zie, zittende in de tuinstoel met m’n ogen gesloten, is mijn eigen fotoboek met daarin alle wandelverslagen van 2022. Wetende dat het verslag, wat ik op Paaszaterdag 2022 schreef, daar liggend op het gras, er ook in staat.
Ik loop naar binnen, pak mijn boek ‘Lopend door het landschap van mijn hart’ erbij en ga terug naar het terras. Ik sla het open en begin te lezen.
Ik realiseer me dat op die bewuste zaterdag, drie jaar geleden, m’n vader en moeder bij m’n broers gezin op bezoek waren. Ik was bewust thuis gebleven om m’n rust te pakken. Vandaag is het precies zo. Mijn ouders zijn voor een gezellig samenzijn naar Weesp gereden, ik ben thuis gebleven om een dag voor mezelf te hebben, na een intensieve periode.
Ik begin de verslagen te lezen die ik een aantal jaren geleden schreef. Er springen tranen in m’n ogen. Blijkbaar vloog er een witte Reiger voor mij uit toen ik, op 30 april, de eerste etappe liep van de Caminho naar Santiago de Compostella vanuit Nederland.
Afgelopen januari droomde ik over een witte Reiger die vast zat in een net en koorden. Ik probeerde deze Reiger, met enkele andere mensen, te bevrijden van dit net waarin hij gevangen zat. Sinds deze droom zie ik overal witte Reigers.
Tranen stromen over m’n wangen. De vermoeidheid en het slappe gevoel in m’n lijf, stromen met m’n tranen uit m’n lichaam. Ik voel weer hernieuwde energie. Vlinders vliegen door m’n tuin. Er verschijnt een glimlach op m’n gezicht. Ik loop op m’n blote voeten naar het gras en m’n oog valt op iets bruins, daar in het groen. Ik hurk en zie dat het een kleinere steen is, die ik daar nog niet eerder heb zien liggen.
Zojuist zag ik in mijn fotoboek nog een foto met daarop een aantal Caminho-steentjes. Steentjes die mensen daar neer leggen op de route om iets los te laten of een boodschap achter te laten. Ik pak de steen van het gras, geef er een kus op en stop hem in m’n broekzak. Wetende dat dit steentje me iedere dag, in m’n broekzak, zal blijven herinneren aan dit moment in m’n tuin, om hem strakjes, ergens op de Caminho, weer achter te laten. Als ik weet, dat ik de les van vandaag geïntegreerd heb:
Om werkelijk te leven en gezond te blijven, heb je te luisteren naar je innerlijke stem en er naar te handelen. Niet in de toekomst… maar nu op dit moment.