Vorige maand las ik het boek ‘Ki’ van Hans Peter Roel. In dit boek wordt aan de hoofdpersoon de vraag gesteld: “Wat wil het leven van jou?”
Bij het lezen schoten er tranen in m’n ogen. Hoe vaak zit ik niet te denken over dat ‘wat ik van het leven wil’. Maar wat zou er gebeuren als ik m’n eigen ‘wil’ er tussen uit haal en het aan het Leven zelf vraag, wat het Leven van mij wil?
Enkele dagen later zou ik op vakantie gaan. Een volgende wandeltocht stond op de planning. Ik voelde dat dit voor nu te veel was. Mijn lichaam had niet voldoende energie om 25 tot 30 km per dag te lopen met een bepakte rugzak. In m’n hoofd vond ik er van alles van dat ik ‘geen zin had’ in de wandeltocht en ‘moest ik niet zo snel opgeven’. Totdat ik aan de vraag uit het boek dacht: ‘Wat wil het leven van mij?’ Binnen een fractie van een seconde kreeg ik het antwoord: rust.
Bij dit woord ontspande m’n hele lichaam en kreeg ik een glimlach op m’n gezicht.
Daarna stelde ik mezelf de vraag: Wat heb ik te doen om deze rust te ervaren?
Ik kreeg opnieuw beelden door: Taizé en Ecolonie. Twee mooie gemeenschappen in Frankrijk. De beelden maakten me zo gelukkig en intens blij, dat ik niets anders meer wilde dan te luisteren naar deze ingevingen.
Ik liet het plan van de wandeltocht los en volgde m’n intuïtie.
Twee weken lang voelde ik me thuis in mezelf, bij dat wat ik deed en waar ik was. Ik stapte er tussenuit met m’n eigen plannen en liet het Leven voor mij beslissen wat het meest kloppend was om te doen in mijn vakantie periode. Het Leven zelf wist exact wat ik nodig had om weer in balans te komen en mezelf op te laden.
Inmiddels ben ik drie weken terug van vakantie en stel ik mezelf regelmatig opnieuw deze vraag. Als ik twijfel welke werkzaamheden ik vandaag op zal pakken, of ik wel of niet met een vriendin zal afspreken, of ik ga wandelen of even in de tuin een boek ga lezen, of ik wel of niet dat kindverslag vandaag zal schrijven. Ik probeer het niet meer met m’n hoofd te beslissen en keuzes te maken op basis van ‘dan is het maar klaar’.
Vorige week kwam er een vriendin bij mij op bezoek en ze zou ’s avonds gezellig blijven eten. Ik had haar al een tijdje niet meer gezien en keek er naar uit om een middagje en avond samen te zijn. In de ochtend had ik voor mezelf een to-do lijstje gemaakt, wat ik graag zou willen doen voordat deze vriendin kwam. Ik was op een fijne en rustige manier aan het werk, zonder mezelf te haasten. Want, dat is wat het Leven me iedere keer zegt, bij welke vraag ik ook stel: Rust Anke. Geen haast. Rust. Op het moment dat de voordeurbel ging had ik 3 van de 4 dingen op m’n lijstje gedaan. Ik baalde er een beetje van dat de kruidentuin nog niet ‘onkruidvrij’ was, maar probeerde er niet over te oordelen, dat ik te weinig had gedaan vandaag. De dingen in rust doen waren, volgens het Leven, het meest belangrijk voor mij nu.
Lotte (fictieve naam) en ik gingen samen op het terras zitten en kletsten gezellig bij. Na een uur gaf ze aan dat ze behoorlijk moe was, na haar werkdag. Ik vroeg haar of ze liever naar huis wilde of misschien even een dutje wilde doen op de bank. Ze koos voor het laatste. Ik liep met haar naar binnen om een dekentje voor haar te pakken en stelde voor dat ik weer naar buiten zou gaan, zodat zij rustig kon slapen. Bij het naar buiten lopen dacht ik: “Hé, nu kan ik wel even een stukje van de kruidentuin doen”. Zo gezegd, zo gedaan. Ik dook tussen de plantjes, haalde het onkruid weg en plukte vrolijk door. Na driekwartier kwam Lotte weer naar buiten. Zij had heerlijk geslapen en ik had inmiddels én m’n kruidentuin én nog een andere border klaar. Ik voelde me dankbaar deze mooie samenloop te mogen ervaren.
Het Leven weet het al wat er nodig is, wat er mag gebeuren en hoe het mag lopen… dus laten we luisteren naar deze bron van Wijsheid.