Een reisverslag van mij van oktober 2022. Deze ervaring klopte de laatste weken verschillende keren bij mij aan met het bijbehorende gevoel van ‘verwondering voor het leven wat ooit was en wat nu is’. Ik deel dit verhaal graag met jullie.
In juni 2009 ontving ik mijn diploma HBO pedagogiek. Mijn broer feliciteerde mij en gaf mij die dag het boek ‘Brida’ van Paulo Coelho. Ik las het in diezelfde zomer en vond het prachtig.
Inmiddels is het oktober 2022. Ik zit in de auto op weg naar Sougraigne. Ik ben sinds een week in Zuid Frankrijk in de Katharenstreek om te wandelen en vandaag is het plan een dagwandeling te maken naar een waterval in Sougraigne.
Na een kwartier rijden zie ik in een flits het houten symbool dat mijn liefste vriend anderhalf jaar geleden, met de hand, uit hout sneed. “Voor jou Anke. Omdat we ons beiden zo verbonden voelen met de Katharen”. Met deze woorden gaf hij mij het houtsnijwerk. Deze liefste vriend maakte vorige zomer de overgang naar het Licht en laat nog vaak van zich horen, door een buizerd mijn weg te laten kruisen. Maar deze ochtend laat hij op een andere manier van zich horen door mij, in een flits, zijn handgemaakte houten symbool van de Katharen, te laten zien.
Mijn keuze is snel gemaakt. Ik zet m’n auto stil, verander mijn eindbestemming in m’n navigatiesysteem van Sougraigne naar Montsegur en rij verder. Montsegur, het kasteel van de Katharen, waar in de late middeleeuwen een paar honderd Katharen op de brandstapel gingen… Ze hadden ‘de keuze’: Of je laat je eigen geloof los en bekeert je tot het Katholieke geloof of je gaat op de brandstapel… Hoe dan ook: Hun waarheid mocht niet langer geleefd worden.
Tot nu toe had ik getwijfeld of ik er naar toe zou rijden tijdens deze wandelweek. Het was nog een behoorlijk ritje. Maar nu ik dit laatste teken krijg, gaan alle pijlen deze kant op.
Tijdens de rit naar de Pyreneeën, waar Montsegur ligt, gaan de vele stappen en gebeurtenissen in m’n leven, die hier aan vooraf zijn gegaan aan me voorbij. Het is voor mij niet zo maar een uitje omdat ik wel zin heb om een kasteel te bezoeken of zo. Nee, daar zit absoluut meer achter.
In 2016 kwam ik voor het eerst, in dit leven, in dit gebied: de Katharenstreek. Samen met Wouter, was ik enkele maanden vrijwilliger op het Pelgrimsnest. Hij was er al eerder geweest en zei: “Anke, daar hoor jij ook thuis.” Dat was absoluut niet gelogen. Vanaf het eerste moment voelde ik me hier goed en fijn. Het was een gevoel van thuiskomen. Ook nu deze periode verblijf ik op het pelgrimsnest bij Eddy en Christel. Maar daarover later meer in een volgend verslag.
Een jaar later, in de zomer van 2017 was ik op een festival. Er was een dansavond en ik stond al bewegend op de muziek te genieten. Robert, die ik op dat moment leerde kennen, kwam naar me toe en zei: “Ik zag jou dansen en voelde de Maria Magdalena energie bij je.” Ik was stil en geraakt… Want Maria Magdalena is sterk verbonden met de Katharen. Voor even was ik weer terug in de zomer van 2016, op het moment dat Robert dit tegen mij zei.
Twee jaar geleden zat ik op een regenachtige middag op Facebook. Tijdens het scrollen werd mijn aandacht getrokken naar een foto. Het was de foto van een hangertje voor aan een ketting. Ik werd geraakt door dit symbool, wat ik hier op de foto zag en begon het bijbehorende berichtje te lezen: “Ik ben nu weer in Rennes le Château, in de Katharenstreek. Dit symbool, van Maria Magdalena, is hier nu te koop voor aan een kettinkje. Zijn er mensen die dit graag ontvangen? Dan zal ik er hier enkelen kopen en meenemen naar Nederland.”
Opnieuw was ik stil… geraakt. Ik wist niet dat dit het symbool was van Maria Magdalena. En toch was ik er volledig naar toe getrokken.
Ik stuurde mijn facebookvriend direct een berichtje en vroeg haar een hangertje voor mij mee te nemen. Sindsdien droeg ik óf mijn Caminhoschelpje óf het symbool van Maria Magdalena om mijn hals. Andere sieraden bleven liggen in de kast.
Sinds mijn tienertijd voelde ik me aangetrokken tot Jeanne d’Arc. Ik las er een jeugdboek over, speelde een monoloog uit het toneelstuk van Jeanne d’Arc tijdens een auditie en bezocht haar geboortedorp in 2015.
In 2021 gaf ik een lesdag 1 van de opleiding tot Luisterkindwerker. Eén van de cursisten mocht tijdens één van de eerste oefeningen op mij afstemmen. Waarop ze al snel zei: Geen idee Anke, maar Jeanne d’Arc komt als eerste in me op, wanneer ik op je afstem…
Jij bent geslaagd, zei ik met een lach en knipoog naar haar.
1,5 jaar geleden kocht ik het boek over Jeanne d’Arc van Christine Pannebakker: De maagd is terug. Ik wilde het lezen, maar op de één of andere manier wilde het niet. Ik kwam er niet doorheen. Twee weken voor dat ik nu vertrok naar Zuid Frankrijk, keek ik in mijn boekenkast en viel mijn oog op het boek. Ik pakte het, begon te lezen en had het binnen drie avonden uit. Nu wilde het dus wel…
Het was voor mij onbekend, maar hier stond het: Ook Jeanne d’Arc had een lijn met Maria Magdalena en de Katharenstreek. In Rennes le Château zou zelfs een beeldje staan van Jeanne d’Arc. Tranen stonden in m’n ogen.
Sinds 2009 had ik het boek Brida, dat ik van m’n broer kreeg, niet meer opnieuw gelezen. Vlak voor vertrek naar Zuid Frankrijk, nam ik het mee bij de bibliotheek als luisterboek om tijdens het rijden te kunnen luisteren.
In Noord Frankrijk was ik bij het hoofdstuk aangekomen waarin Brida, tijdens een sessie bij een heks, naar een vorig leven gaat en uitkomt bij de Katharen in Zuid Frankrijk en vele honderden mensen in Montsegur op de brandstapel ziet gaan. Ik wist het niet meer… ik kon het me niet meer herinneren dat ook in het boek Brida, een link wordt gelegd met de Katharen. Maar ik zat als aan m’n autostoel genageld, toen ook hier weer, de verbinding werd gelegd.
De Katharen, ze doken iedere keer weer op in m’n leven. En vandaag sta ik boven op de berg, bij het kasteel van Montsegur en ik hoor mezelf zeggen: Ik ben er weer… Vanaf nu zal ik vanuit liefde weer mijn waarheid leven.
Ik kijk uit over het dal, geniet van het uitzicht over de Pyreneeën en denk aan mijn liefste vriend die nu in de Lichtwereld is en mij vanmorgen het laatste duwtje had gegeven.
Ik kijk en kijk nog wat beter. Ja het is echt waar… daar onder mij zweeft een buizerd. “Dag liefste vriend. Dankjewel.”